Przebieg doświadczenia:
1. Mocujemy płytkę cynkową na elektroskopie i za pomocą pałeczek lub balonu, elektryzujemy ją. Listki elektroskopu rozchylają się, co świadczy o zgromadzeniu się na niej ładunku ujemnego (dodatkowych elektronów). Staramy się, żeby rozchylenie listków było maksymalne.
2. Kierujemy strumień światła z lampy na płytkę cynkową. (Mierzymy czas jaki upłynie od chwili skierowania światła z lampy na płytkę, do momentu opadnięcia listków elektroskopu). Po pewnym czasie obserwujemy, że listki elektroskopu opadają.
Wniosek: Dzieje się tak dlatego, że fotony światła „wybijają” z powierzchni płytki nadmiar elektronów. Jeden foton „wybija” jeden elektron.
3. Nie przerywamy obserwacji. Światło z lampy nadal pada na płytkę. Co obserwujemy?
Wynik obserwacji: Płytka elektryzuje się ponownie (listki elektroskopu rozchylą się). Tym razem płytka naelektryzuje się dodatnio, ponieważ dalsze „wybijanie” elektronów z płytki powoduje zmniejszenie ładunku o potencjale ujemnym.
4. Na elektroskopie i płytce ponownie gromadzimy ładunek ujemny. Listki muszą rozchylić się maksymalnie. Dwukrotnie zwiększamy odległość między płytką a lampą. Mierzymy czas jaki upłynie do momentu rozładowania płytki. Porównujemy go z czasem uzyskanym podczas poprzedniego pomiaru.
Wniosek: Wraz z oddaleniem lampy od elektroskopu czas, jaki upłynął do momentu opadnięciu listków uległ wydłużeniu, ponieważ mniejsza ilość fotonów dociera do płytki w jednostce czasu.
5. Jeszcze raz elektryzujemy płytkę i kierujemy na nią światło. Tym razem między płytkę a lampę wkładamy szkło. Listki nie opadają - zjawisko nie zachodzi.
Wniosek: Szkło absorbuje część energii fotonów i nie jest ona wystarczająca do wywołania zjawiska fotoelektrycznego.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz